آبان سال گذشته بود که در مسابقات جهانی پرتاب وزنه امارات با رکورد ۱۱ متر و ۴۱ سانتی‌متر ضمن کسب مدال نقره موفق شد سهمیه پارالمپیک توکیو را کسب کند، سهمیه‌ای که ده‌ها ورزشکار دیگر از کشورهای مختلف دنبال آن بودند اما مقهور غیرت و اراده ورزشکار کرمانشاهی تیم ملی ایران شدند.
ورزشکار معلول کرمانشاهی پس از کسب این موفقیت عزم خود را جزم کرد که با استمرار تمرینات و ارتقا سطح آمادگی خود و البته دلخوش به وعده هایی که شنیده بود بتواند موفقیت خود در مسابقات جهانی دوبی را حدود یکسال بعد، این بار در پارالمپیک توکیو تکرار کند.
قهرمان داستان ما شبانه روز تلاش می کند، از خیلی تفریحات گذشته است تا به آنچه که می خواهد برسد مثل همه سال ها و مسابقات قبل و در این مدت مدام در انتظار تحقق حداقل گوشه ای از وعده هایی است که قبلا به او داده اند.
وعده هایی که تحقق حتی یکی از آنها می تواند روحیه و انگیزه ای مضاعف به قهرمان ورزش استان دهد اما هرچه زمان می گذرد، کمتر خبری می شود از آنهایی که بعد از کسب مدال نقره جهانی و سهمیه پارالمپیک دور و برش را گرفتند و عکس های یادگاریشان را انداختند.
او در عین حال به ملی پوشان و قهرمانان ورزشی دیگر استان ها و حتی رقبایش از سایر کشورها نگاه می کند که چگونه مورد تکریم و توجه قرار دارند و حداقل ها مثل شغل، مسکن و حقوق مناسب برایشان فراهم است، هم تیمی هایی که با حداقل دغدغه ها در حال آماده سازی خود هستند، اما او سهم خیلی کمتری از آنها دارد.
شاید مثل خیلی های دیگر که آهنگ رفتن از وطن سردادند و عطای ماندن را به لقایش بخشیدند و برای زندگی بهتر به آن سوی آب ها مهاجرت کردند او هم می توانست و می تواند به یکی از همین دعوت ها پاسخ مثبت دهد و رفتنی شود، اما مانده تا در زیر پرچم مقدس کشور افتخار بیافریند و پرچمی که به اهتزاز در می آید پرچم سه رنگ و خوش نقش جمهوری اسلامی باشد.
با خودش فکر می کند مگر او هم یک قهرمان ملی در این سرزمین نیست، مگر او هم برای ایران افتخار نیافریده و بارها پرچم مقدس کشور را در مهمترین آوردگاه های جهانی به اهتزار در نیاورده است، پس چرا نوع برخوردها فرق می کند و این همه در حقش کم توجهی می شود.
همین بی مهری ها و نابرابری ها کم کم غمی شد در قلب قهرمان ورزشی ما تا خسته و آزرده تر از قبل آن هم در آستانه مهمترین رویداد ورزشی جهان که البته کرونا آن را یک سالی عقب انداخته است به آینده ای بیندیشد که در موردش تردید دارد.
«مهران نکویی مجد» دارنده مدال برنز پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن و مدال نقره مسابقات ۲۰۱۷ لندن و ۲۰۱۹ امارات و کسی است که تاکنون بارها پرچم پرافتخار کشورمان را در بسیاری از رویدادهای بین المللی به اهتزار درآورده است، اینک خود را تنهاتر از همیشه احساس می کند تا با حسرت بگوید اینجا کسی به فکر ما نیست.
قهرمانی که با اراده پولادین خود معلولیت و ده ها محدودیت را به زانو درآورده و خستگی را خسته کرده است تا همچنان امیدی برای ورزش کشور و مردمان سرزمینش باشد و بتواند دل آنها را شاد کند.
این ورزشکار کرمانشاهی اینک به گفته خود یکه و تنها، خسته و دل آزرده از ده ها وعده عملی نشده، خود را آماده حضور در بزرگترین آوردگاه جهانی (پارالمپیک ۲۰۲۱ توکیو) می کند، باشد که کسب مدالی خوشرنگ التیامی بر تمامی دردها و زخم ها و سرپوشی باشد بر همه کم کاری هایی که در حق او و دیگر ورزشکاران صورت گرفته است.
با مهران که همکلام شدم دل پردردی داشت، اول نمی خواست از مشکلاتش بگوید شاید آن را تکرار مکررات می دانست اما کم کم سر صحبت و درد دل هایش باز شد، حرف هایی زد که آدمی را عمیقا به فکر وا می داشت و چیزایی گفت که فقط باید در مقابلشان سکوت کرد.
وعده هایی که هیچ‌وقت عملی نشد
این قهرمان ملی، از وعده های عملی نشده بسیاری از مسوولان استان در نهادها و ارگان های مختلف گلایه کرد و گفت: آنها سال هاست که پس از کسب مدال های رنگارنگ پارالمپیک، جهانی و آسیایی به من و خیلی از ورزشکاران دیگر وعده شغل، مسکن و پاداش دادند اما همه این ها در حد حرف باقی مانده است.
نکویی مجد گفت: همین سال گذشته برای مسابقات جهانی امارات و یک دوره رقابت بین المللی که حاصل آن یک طلا و یک نقره بود مبلغ ۲۰ میلیون تومان هزینه شخصی کردم و قرار شد مسوولان این مبلغ را به من برگردانند اما هیچ خبری نشد.
وی گفت: اواخر سال گذشته در دیداری هم که با مدیرکل بهزیستی استان داشتم قرار بود ماهیانه مبلغی را به عنوان کمک برای آماده سازی بهتر برای حضور در پارالمپیک توکیو به حسابم واریز کنند اما متاسفانه تا الان که حدود سه ماه می گذرد خبری نشده است.
نکویی مجد ادامه داد: البته توقع و انتظاری هم نمی رود ولی وقتی ملی پوشان و ورزشکاران استان های دیگر را می بینم که چه حمایت هایی از آنها صورت گرفته است و چگونه از لحاظ معیشتی و استخدامی کمک می شوند به حال خودم و دیگر قهرمانان ورزشی استان تاسف می خورم.
پس از کسب سهمیه پارالمپیک کسی سراغی از من نگرفت
این ورزشکار کرمانشاهی در بخش دیگری از سخنانش، گفت: گرفتن سهمیه مسابقات پارالمپیک کار کم و کوچکی نیست که من با یاری خداوند و زحمت و تلاش خودم توانستم آن را کسب کنم ولی پس از این موفقیت کسی از مسوولان سراغی از من نگرفته تا حداقل با دلی خوش و امیدوارانه به این رقابت ها فکر کنم.
وی ادامه داد: حداقل انتظار ما از مسوولان استان این است که قهرمانان ملی خود را به صورت ویژه تری ببینند و به مشکلات ما در حد توان و مقدورات رسیدگی کنند نه اینکه ما را به حال خود رها و سراغی نگیرند.
نکویی مجد تصریح کرد: از ماه ها قبل قرار بود با آقای بازوند استاندار کرمانشاه دیداری داشته باشم اما هنوز این کار میسر نشده و همچنان در انتظار این ملاقات هستم.
وی در عین حال به کار خوب شهرداری کرمانشاه در خصوص استخدام چهار کشتی گیر استان اشاره کرد و گفت: امیدوارم سایر دستگاه ها و نهادها نیز همین رویه را در قبال قهرمانان ورزشی کرمانشاه در پیش بگیرند.
بیشتر هزینه های تمرینی را خودم می پردازم
این قهرمان ملی همچنین از تداوم و استمرار تمریناتش پس از تعویق یک ساله مسابقات پارالمپیک خبر داد و گفت: با این حال بیشتر هزینه های تمرینی را که در ماه به حدود سه تا چهار میلیون تومان می می شود را خودم می پردازم و تنها ماهی یک میلیون تومان از اداره کل ورزش و جوانان استان آن هم به دلیل کسب سهمیه پارالمپیک دریافت می کنم، مبلغی که به دیگر ورزشکاران سهمیه گرفته المپیک و پارالمپیک هم پرداخت می شود.
نکویی مجد گفت: این مبلغ هرچند بار کوچکی را از دوش من برمی دارد ولی باید در نظر داشت هنوز عمده هزینه ها بر عهده خودم است چرا که به دلیل شرایط موجود مجبور به مسافرت، تمرین مستمر، داشتن تغذیه مناسب و دریافت مواد مکمل لازم هستم که همه اینها هزینه بردار است.
وی خاطرنشان کرد: با همه این ناملایمتی ها متاسفانه چند وقتی است برخی در آستانه شرکتم برای رکوردگیری فدراسیون که مرداد ماه قرار است در تهران انجام شود دنبال تخریب من راه افتاده اند و حرفایی زده اند که اگر لازم باشد به زودی آن را رسانه ای می کنم.
بی توجهی به قهرمانان ملی عامل اصلی مهاجرت آنهاست
دارنده مدال برنز پارالمپیک در ادامه به مهاجرت ورزشکاران کشورمان به آن سوی آب ها نیز اشاره کرد و گفت: به اعتقاد من بی توجهی به وضعیت معیشتی، شغلی و درآمدی اصلی ترین عوامل کوچ قهرمانان ورزشی ایران به دیگر کشورها بوده است.
وی گفت: خیلی از آنها علاقه ای به انجام این کار نداشتند و برای آنها باعث افتخار بود که در زیر پرچم کشورمان به افتخارآفرینی و قهرمانی ادامه دهند اما گاهی اوقات انسان به جایی می رسد که تحمل خیلی از ناملایمتی ها و بی توجهی ها را ندارد و نتیجه اش این می شود که طی یکی ۲ سال اخیر شاهد بودیم.
نکویی مجد تصریح کرد: شاید برای خیلی از ورزشکاران حتی مهاجرت از شهر و دیار خود به استانی دیگر هم سخت باشد چه برسد به مهاجرت از کشور اما همه می دانند عمر دوران قهرمانی کوتاه است و اگر ما ورزشکاران در این سال های محدود فکری به حال خودمان نکنیم و مسوولان نسبت به فراهم کردن حداقل امکانات رفاهی و معیشتی بی توجه باشند فردا روزی که ورزش را کنار گذاشتیم شرمنده خود و خانواده هایمان خواهیم بود.
پیشنهاد چند کشور برای پیوستن به آنها را رد کردم
سخنان قهرمان کرمانشاهی تیم ملی دو و میدانی معلولان که به اینجا رسید و بحث کوچ ورزشکاران ایرانی به کشورهای دیگر پیش آمد، از او در مورد اینکه آیا تاکنون به خودش پیشنهاد رفتن شده یا نه، پرسیدم که پاسخ قابل تاملی برای این پرسشم داشت.
دارنده ۲ مدال نقره جهانی در سال های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹ گفت: شاید خیلی زودتر از ورزشکارانی که آهنگ سفر کردند و به آن سوی آب ها رفتند به من پیشنهاد مهاجرت شد، هلند، ترکیه، امارات و حتی انگلیس به صورت رسمی از من دعوت کردند تا برای آنها در مسابقات حاضر شوم.
وی ادامه داد: در این کشورها مثل آب خوردن ورزشکار پذیرش می کنند، حتی کشوری مثل انگلستان ورزشکاران دو و میدانی را که در رنکینگ جهانی جزو ۱۰ نفر اول باشند را با بهترین امکانات و شرایط می پذیرد، این در حالی است که من رنکینگ دوم جهانی را در اختیار دارم.
نکویی مجد تصریح کرد: با این حال تاکنون به خودم اجازه نداده ام به پیشنهادهای اغواگرانه کشورهای یاد شده فکر کنم چرا که من ایرانی هستم و به کشورم تعصب دارم، دوست دارم زیر پرچم مقدس جمهوری اسلامی در میادین حاضر و آن را مقابل پرچم همه کشورهای دیگر به اهتزار درآورم.
این قهرمان ملی یادآوری کرد: من و خیلی های دیگر با همه مشکلات و سختی ها پای کشورمان ایستاده ایم و به ایرانی بودن خود هم افتخار می کنیم اما خوب فراهم کردن حداقل شرایط یک زندگی کم دغدغه برای ما، فکر نمی کنم توقع و انتظار زیادی باشد و از عهده و توان مسوولان برنیاید.
وی در پایان ابراز امیدواری کرد که مسوولان و متولیان امر بیش از پیش ورزشکاران و قهرمانان ملی خود را دریافته و حال که مسابقات المپیک و پارالمپیک در پیش است کاری کنند که آنها با حداقل استرس و دغدغه در این رویداد مهم شرکت کنند.
مهران نکویی مجد از سال ۲۰۰۹ تاکنون موفق به کسب ۱۰ مدال رنگارنگ از مسابقات پارالمپیک، جهانی، آسیایی و بین المللی شده است تا یکی از پرافتخارترین ورزشکاران جانباز و معلول کشورمان باشد.
گزارش از مسعود اسماعیلی/ایرنا
دیدگاه