این طلبه تبریزی که هدفش بازکردن پای روحانیون به ورزشگاه‌هاست، معتقد است نباید از این اتفاق به‌عنوان یک کار عجیب یاد کرد و قصد دارد از این پس با کمک باشگاه تراکتورسازی روحانیون بیشتری را به استادیوم‌های فوتبال بکشاند.
در ادامه گفت‌وگو با بهزاد عباسپور، روحانی هوادار تراکتورسازی را می‌خوانید:
اول از همه می‌خواهم هدف شما را از حضور در ورزشگاه بدانم؛ صرفا فوتبالی بود؟
قطعا اصلی‌ترین هدف من تشویق تراکتورسازی بود که باعث شد از تبریز به تهران بیایم و در ورزشگاه آزادی حاضر شوم. من از کودکی به تراکتورسازی علاقه داشتم و بارها برای حمایت از تیم محبوبم به ورزشگاه رفته بودم. البته هدف دیگر من آشتی بین روحانیت و مردم بود که به نظرم فاصله‌ای میان آنها در سال‌های اخیر افتاده و نباید بگذاریم این شکاف بیشتر شود.
تا به‌حال با لباس روحانیت به ورزشگاه رفته بودید؟
اولین‌بار در بازی هفته دوم تراکتورسازی و پرسپولیس در تبریز تصمیم گرفتم با این لباس روی سکوها بروم و در میان هواداران بازی را تماشا کنم. دوست داشتم ببینم که واکنش مردم به حضور من با این لباس چیست. حرف من این است که تا چه زمانی باید روحانیون در مسجد و هیأت‌ها بنشینند و منتظر ملاقات با مردم باشند؟ این دفعه سعی کردم به‌عنوان یک روحانی من پا پیش بگذارم.
واکنش مردم نسبت به حضور شما چطور بود؟
مردم مرا سورپرایز کردند. راستش را بخواهید هفته قبل که برای اولین‌بار می‌خواستم با لباس روحانیت میان هواداران بروم، استرس داشتم که نکند برخی افراد جنبه بالایی نداشته باشند و به من متلک بیندازند اما دقیقا برعکس شد و تماشاگران مرا چند دقیقه تشویق کردند و شعار دادند «حاج آقا خوش آمدی». این هفته در تهران هم رفتار خوبی از هواداران استقلال دیدم که اکثرشان مرا تشویق کردند و برخورد خوبی با هم داشتیم.
با توجه به بازتابی که اقدام شما داشته، از این پس چه هدفی را دنبال می‌کنید؟
خودم که از این پس پای ثابت بازی‌های تراکتورسازی هستم و هدفم این است که این حرکت ادامه پیدا کند و از روحانیون دیگر نیز دعوت می‌کنم که به ورزشگاه بیایند. مطمئن باشید که این اتفاق تأثیر مثبتی در جو ورزشگاه‌های ما دارد. در همین ٢ بازی جوان‌ها نزد من آمدند و سوال‌های دینی پرسیدند و باعث شد وقتشان صرف اتفاقات خوب شود. البته می‌خواهم به کانون هواداران باشگاه تراکتورسازی پیشنهاد دهم که یک بخش فرهنگی راه بیندازد تا بتوانیم این کار را ادامه دهیم.
شاید جالب‌ترین صحنه از حضور شما در ورزشگاه، هیجانی بود که داشتید و بالا و پایین پریدید. این اتفاق بیشتر از همه مورد توجه مردم قرار گرفت.
شاید برخی‌ها نسبت به این موضوع ایراد بگیرند و بگویند که این حرکات با این لباس درست نباشد. با این حال، اعتقاد من چیز دیگری است، چون در صفحه‌های اجتماعی که نگاه می‌کنم، ٩٠درصد کامنت‌ها مثبت است. اگر بخواهیم اینطور فکر کنیم، باید بگوییم نباید کسی با لباس روحانیت وارد ورزشگاه شود. شاید این کار تا چند سال قبل خوب به نظر نمی‌رسید اما باید به اقتضای زمان پیشرفت کنیم. بار دیگر می‌گویم که تا چه زمانی باید در مسجد بنشینیم تا جوان‌ها نزد ما بیایند؟ اگر من با تماشاگران آنطور شادی و خوشحالی نمی‌کردم، می‌گفتند خودت را گرفته‌ای، پس ما هم مسجد نمی‌آییم.
کمی هم درباره هواداران تراکتورسازی صحبت کنید که در سال‌های اخیر مورد توجه قرار گرفته‌اند.
از نظر من تراکتورسازی تیمی است که به دوقطبی‌بودن فوتبال ایران پایان داد. بدون تعصب می‌گویم هواداران تراکتورسازی خیلی بافرهنگ هستند اما متاسفانه حاشیه‌هایی را برایشان ایجاد می‌کنند. مثلا در این چند سال بحث‌های قومیتی را پیش کشیدند که کار هواداران تراکتورسازی نبود. من یک مثال می‌زنم؛ وقتی به ورزشگاه آزادی آمدند، شاید چند هوادار استقلال به من متلک گفتند اما آنها تعدادشان محدود بود و من حتی از هواداران تراکتور خواستم واکنش به این افراد نشان ندهند. این دلیلی نمی‌شود که من بگویم تمام هواداران استقلال همین رفتار را با من کردند. من از ته دل می‌گویم که تماشاگران تراکتورسازی باید الگو باشند. همین حرکتشان که بعد از شکست مقابل استقلال نیم‌ساعت روی سکوها ایستادند و «عیبی یوخ» گفتند، در فوتبال ایران بی‌نظیر بود. وقتی این صحنه‌ها را دیدم، گریه‌ام گرفت.
اما به نظر می‌رسد امسال وضع تیمتان در جدول خیلی جالب نیست؟
تا به‌حال سابقه نداشته تیمی ٢ پنجره نقل‌وانتقالاتی محروم باشد اما این اتفاق افتاد و سرمربی تیم مجبور است به بازیکنان جوان میدان بدهد. تراکتورسازی در این چند هفته خوب بازی کرده اما با بدشانسی نتیجه نگرفته است. متاسفانه در سال‌های اخیر به جوان‌ها خوب توجه نشده و الان تراکتورسازی دستش خالی است. با این حال، من معتقدم تراکتورسازی راه خودش را پیدا می‌کند و در بازی این هفته با نفت اولین پیروزی‌اش را در تبریز با حضور هواداران پرشور جشن خواهد گرفت.
شاید پیش از این خیلی از مردم تصور نمی‌کردند روحانیون تا این حد فوتبال را دنبال کنند اما شما ثابت کردید این ٢ مقوله تناقضی با هم ندارند؟
بله، همین‌طور است. روحانیون هم مثل همه مردم می‌توانند به ورزش و به‌ویژه فوتبال علاقه‌مند باشند و از یک تیم طرفداری کنند. روزهایی بوده که من در مسجد برای برتری تیم تراکتورسازی دعا کردم و صلوات فرستادم. نه‌تنها در فوتبال ایران، بلکه ما مسابقات خارجی را هم پیگیری می‌کنیم. خودم طرفدار رئال‌مادرید هستم.
روزنامه شهروند
دیدگاه