به گزارش طلوع کرمانشاه، از سوی دیگر سطح درآمدها و هزینه‌های خانوار کرمانشاهی همواره کمتر از میانگین کشوری بوده و در وضعیت وخیم تری نسبت به کل کشور قرار داشته است.
طبق آمار بانک مرکزی، متوسط درآمد ناخالص سالانه (کل درآمدهای پولی و غیرپولی) یک خانوار در استان کرمانشاه از ۲۲ میلیون ریال در سال ۱۳۸۰ به حدود ۲۶۰ میلیون ریال در سال ۱۳۹۵ رسیده اما این شاخص طی همین دوره در سطح کشور از ۳۱ میلیون ریال به بیش از ۳۹۰ میلیون ریال رسیده یعنی اختلاف میانگین درآمد مردم کرمانشاه با میانگین کشوری بیشتر شده است.
این آمارها نشان می دهند که درآمد و هزینه سالانه یک خانوار در استان کرمانشاه به ترتیب ۶۶ و ۶۲ درصد متوسط کشوری است.
همچنین در سال ۹۵ متوسط درآمد خالص (پولی) سالانه یک خانوار شهری و روستایی در استان کرمانشاه به ترتیب ۲۴۱ و ۱۵۲ میلیون ریال بوده در حالی که این رقم ها در میانگین کشوری ۳۱۷ و ۱۷۶ میلیون بوده است.
فاصله زیاد شهرنشینان کرمانشاه با میانگین کشور
هرچند وضعیت خانوار روستایی کرمانشاه به میانگین کشور نزدیک است اما شهرنشینان این استان با متوسط کشوری فاصله زیادی دارند و کسری درآمد در بین آنان چشمگیر است.
برای درک بهتر این واقعیت می توان آمار هزینه های خانوار شهری در کرمانشاه و کشور را مقایسه کرد چنانچه آمارهای بانک مرکزی در سال ۹۵ حاکی از اختلاف ۷۶ میلیون ریالی درآمد خانوار کرمانشاهی با میانگین کشوری است.
از این نظر استان کرمانشاه در رتبه ۲۴ کشور و بین استان های کم درآمد قرار گرفته است.
شاید تصور شود که وضع درآمدی خانوار شهری کرمانشاه دست کم از هفت استان کشور(رتبه های ۲۵ تا ۳۱) بهتر است اما با توجه سر به سر بودن درآمدها و هزینه های خانوار کرمانشاهی، شرایط این استان از همه استان های کشور بدتر و از این نظر آخر است.
یکی دیگر از شاخص های مهم برای سنجش سطح رفاه خانوار، تعیین نسبت هزینه‌های غیرخوراکی به خوراکی آن است؛ به طور معمول هرچه سهم هزینه های غیرخوراکی نسبت به خوراکی افزایش یابد، دلیل بر افزایش سطح رفاه خانوار است.
به عبارت دیگر هر چه سهم مسکن در سبد مصرفی خانوارها کمتر شود و به ازای آن سهم هزینه های بهداشت و درمان، تفریحات، سرگرمی ها، تحصیل و آموزش بیشتر شود، سطح رفاه خانوارها هم بیشتر است.
براساس آمار بانک مرکزی، هزینه‌های خوراکی و دخانی در خانوار شهری و روستایی استان کرمانشاه به ترتیب ۲۷٫۴ و ۳۹ درصد کل هزینه‌ها را تشکیل می دهد.
بیشترین هزینه های خالص غیر خوراکی سالانه یک خانوار شهری در استان با ۴۱ درصد مربوط به بخش مسکن است سپس حمل و نقل و ارتباطات، بهداشت و درمان، کالاها و خدمات متفرقه (خدمات شخصی، هزینه مسافرت و هتل و…)، تفریحات، سرگرمی ها و خدمات فرهنگی هستند که در مجموع ۴۳ درصد کل هزینه های یک خانوار شهری در استان کرمانشاه را شامل می شود که از میانگین کشوری سه درصد کمتر است.
در صورتی که از هزینه های خانوار، ارزش فروش دست دوم کالاها کسر شود، هزینه خالص خانوار، در غیر این صورت هزینه ناخالص خانوار محسوب می شود.
چرا درآمد کرمانشاهی‌ها پایین است؟
کنکاش در علت پایین بودن درآمدهای خانوارهای استان کرمانشاه شاید خیلی سخت نباشد زیرا وقتی این استان از نظر کسب و کار در رتبه آخر است و نرخ بیکاری آن در ۱۹ سال اخیر ۱۵ بار رکوردار کشور بوده، پایین بودن درآمدها هم غیرطبیعی نیست.
حتی ۹۱ هزار نفر از ۵۵۷ هزار شاغل استان کرمانشاه هم دارای ‘اشتغال ناقص’ (کارِ کمتر از ۴۴ ساعت در هفته) هستند و کم بودن ساعت کاری بسیاری از آنها کفاف تامین هزینه های یک زندگی معمولی را نمی دهد.
تمرکز بیش از اندازه بر ساخت طرح‌های غیراشتغالزا، زمان بر و پرهزینه صنعتی و پالایشگاهی، موانع متعدد در مسیر سرمایه گذاری، ضعف فرهنگ کار و فاقد مهارت لازم بودن بیش از ۷۰ درصد بیکاران از مهمترین دلایل نرخ بیکاری بالا و رکود فضای کسب و کار در استان است.
نرخ بیکاری استان کرمانشاه در سال ۹۶، ۲۱٫۶ درصد بوده که این رقم در بین جوانان ۱۵ تا ۲۹ ساله ۳۷٫۴ درصد را نشان می دهد.
این در حالی است که استان ۲ میلیون نفری کرمانشاه دارای مزیت های منحصر به فردی برای ایجاد اشتغال و درآمدزایی است بویژه در بخش کشاورزی (کشت ماشینی، صنایع تبدیلی، گیاهان دارویی، توسعه شیلات و دامداری و…) و گردشگری (آثار تاریخی و طبیعی، صنایع دستی، فرهنگ و آداب و رسوم محلی و…)
ایرنا
دیدگاه