هزارکار نکرده برای به پایان رساندن پروژه های شهری کرمانشاه

چندی پیش جلسه ای برای مشخص نمودن وضعیت ساخت پالایشگاه آناهیتا برگزار شد و برای چندمین بار قول ساخت آن داده شد، استاندار کرمانشاه در این جلسه ساخت این پالایشگاه را مطالبه عموم مردم استان دانست و از پیگیری های سال گذشته ساخت این پالایشگاه خبر داد و از وزارت کار و وزارت نفت جهت تعلل در ساخت این پالایشگاه گلایه نمود.
این پالایشگاه در سفر دولت نهم به کرمانشاه مطرح شد و در دی ماه ۸۵ به تصویب هیات وزیران وقت رسید اما با گذشت یک دهه از تصویب این پروژه تاکنون عملیات ساخت آن شروع نشده است.
از این قبیل پروژه ها و طرح ها در استان کم نیستند پروژه هایی که اجرای آنها در صورت مدیریت درست و پیگیری می توانست مرهمی باشد بر درد های استان…
در گوشه ای دیگر از استان کرمانشاه پروژه ای دیگر روی کاغذ وجود دارد که خود همین پروژه نیز در دل پروژه کاغذی دیگری قرار دارد و متاسفانه نه خبری از اجرائی شدن آن هست و نه آنکه تکلیف این پروژه مشخص می گردد.
پتروشیمی چهارم کرمانشاه که حدود چهار سال پیش با موافقت وزارت نفت وعده ساخت آن در اسلام آباد غرب و در دل منطقه ویژه این شهرستان داده شد که خود سرنوشت نامعلوم دیگری دارد.
این طرح یکی از پروژه های بزرگی است که می توانست طبق وعده های داده شده در ایجاد هفت هزار شغل، تاثیر بسیار زیادی در رشد و رونق اقتصادی استان به همراه داشته باشد.
سهامداران اسم و رسم دار این پروژه آنقدر نامشان بزرگ بود که پروژه ای که در ابتدا سهامی عام بود را در یک پروسه خیلی ساده به سهامی خاص تغییر دادند و هیچکس هم صدایش در نیامد اما سرمایه های کلان این سهامداران مردم و افکار عمومی را مجاب کرده بود که این طرح خیلی بیش از آنکه جوانان این دیار فکرش را بکنند قابلیت اجرائی پیدا می کند.
اما گذشت چند سال از تصویب ساخت این پروژه بزرگ چیزی جز آه و افسوس برای مردمان دیار زاگرس بجای نگذاشته است،جهانبخش شکری ، خانواده مدلل، اسماعیلی مدیر عامل کاشی واژه، کیوان کاشفی، نلسون حضرتی مدیر عامل سازمان همیاری، امیرحسین صفری ، مظفر عبدالله، سیروس محبی و یکی دو نفر دیگر نامهائی است که در قالب هیئت مدیره پتروشیمی زاگرس اسلام آباد غرب خودنمائی می کنند ولی در عمل این سرمایه داران کلان نتوانستند حتی خشتی روی خشتی در این پروژه روی هم قرار دهند.
طرحی که روی کاغذ اشتغالزایی خوبی برای استان داشت در عمل فقط یاس و ناامیدی را نشان داده است تا سرنوشت پتروشیمی زاگرس همچنان نامعلوم باشد و نه دولتمردان که مقرر بود تسهیلات لازم اجرا پروژه را تامین کنند عزمی برای انجام آن دارند و نه این سرمایه گذاران محترم که حالا ثروتهایشان به لطف تسهیلات کلان دولتی بالا رفته حرکتی جهت عملی شدن این طرح بزرگ انجام می دهند.
حال سوال اینجاست چرا افکار عمومی و مدیران استان پالایشگاه آناهیتا را مطالبه عمومی می دانند اما پتروشیمی زاگرس که اعتبارات و هزینه کمتری نسبت به ساخت پالایشگاه نیاز دارد را مطالبه و ساخت عمومی نمی دانند؟ راستی چرا هنوز سرمایه گذاران این پروژه ۲۵ درصد سهام آورده خود را تامین نکرده اند تا از دولتیان هم تقاضای اجرای تعهدات را داشت، از این پروژه بزرگ فقط خرید زمین آن طبق برنامه انجام گردید و دلیل آن هم شاید این بوده که هیئت مدیره پتروشیمی زاگرس اسلام آباد غرب همان هیئت مدیره منطقه ویژه است و به نوعی از این دست به آن دست داده اند و مسائل مهمی چون آب، برق ، گاز آن هنوز در هاله ای از ابهام قرار دارد و در حالیکه میشد با سهامی عام نمودن پروژه و شریک نمودن مردم در آن روند ساخت آن را سریعتر عملی نمود.
اینکه چرا مسئولین استان و نمایندگان مجلس نیز به این پروژه ورود پیدا نمی کنند و سرمایه گذاران محترم را جهت اجرا نکردن این طرح مورد سوال قرار نمی دهند مسئله ای است که نیاز به تحقیق و پژوهش بیشتری دارد.
ای کاش بجای آنکه چنین پروژه هایی در دست افراد خاص باشد که منافع استان و رفع مشکلات آن چندان برایشان اهمیتی ندارد سرمایه گذارانی برای این پروژه انتخاب میشدند که هر روز امید مردم را ناامید نکنند.