سید حاتم نیکیار در گفت‌وگو با طلوع کرمانشاه، اظهار داشت: بیش از دو دهه است که در حوزه شعر و ادبیات فعالیت موثر دارم و فعالیت‌های ادبی خود را از دوران دبیرستان طی سالیان ۷۱ – ۷۲ آغاز کردم و با شاعران هم سن و سال و نسل پیش از خودم نیز آشنا و هم داستان شدم.
نیکیار می‌افزاید: فعالیت‌های شعری و ادبی خود را در دانشگاه ادامه دادم و در کنار تحصیل در رشته مهندسی شیمی دانشگاه رازی، در بستر فضایی فرهنگی، از همان اوان ورود به دانشگاه شعرسُرایی را ادامه دادم و اولین انجمن ادبی دانشکده فنی مهندسی را با همکاری جهاد دانشگاهی تاسیس کردیم.
وی از علاقه خود به ادبیات می‌گوید و می‌افزاید: در دوران تحصیل همواره به کلاس‌های ادبیات علاقه‌مند بودم، از سویی در خانواده‌ای رشد یافتم که همگی اهل شعر و هنر و فرهنگ بودند و در دانشگاه ارتباط بین من و شعر جدایی ناپذیر شد و در مجامع مختلف ادبی، عصر شعرها، شب شعرها، جشنواره‌ها و… حضور فعال داشتم.
نیکیار بیان کرد: پس از فراغت از تحصیل، مدتی از دنیای شعر فاصله گرفتم چراکه معتقد بودم هنر و ادبیات باید بتواند در زندگی واقعی انسانها تغییر مثبت ایجاد کند و صرفاً آه و ناله و شعر غم انگیز و مردم را مُکدّر کردن سودی ندارد. پس بیشتر اوقاتم را به مطالعه گذراندم تا اینکه بعد از چند سال دوباره با دیدگاه نوین و اینکه شعر باید متعهد باشد و برای انسانها و شادی آفرینی و امید دادن، مُحرک و برانگیزاننده باشد، دوباره وارد حوزه ادبیات شدم، گرچه سخت بود اما سعی من بر این بود تا معیارها را تا آنجا که ممکن است ارائه دهم.
این شاعر برجسته کرمانشاهی افزود: دو اصل را سرلوحه شعر برای زندگی قرار دادم، اینکه شعر باید انرژی بخش باشد و دیگر اینکه هویت و ماهیت اصلی خودم را در شعر به منصه ظهور برسانم.
وی با تاکید بر اینکه شعر در عصر حاضر باید متعهد باشد، تصریح کرد: جامعه، اجتماع و محیط زندگی و طبیعت از عناصری بودند که من بدان‌ها توجه کردم و از اینکه صرفاً شعر را برای دل خود بگویم نمی‌پسندم.
نیکیار بیان کرد: به اعتقاد من شعر یعنی بیان جامعه پسند و ماندگارتر اندیشه‌ها و احساسات و توجه دادن به بخش‌ها و زوایایی که مغفول مانده است و با چاشنی هنر قطعاً در قلب مخاطب جای می‌گیرد و باورپذیرتر می‌شود و ماندگاری اندیشه و احساس را به ارمغان می‌آورد.
دیدگاه