امام خمینی میزان را رأی ملت می‌دانست و مجلس را در رأس امور، مردم ولی‌نعمتان بودند و مدیحه‌گویان و مداحان هیچگاه راهی به سرای امام نمی‌یافتند./رهبر معظم انقلاب که خود از یاران اولین انقلاب و بقیه‌السیف آن دوران دورانساز بوده‌اند، وجودشان سندی بر همین مدعاست. رأی مردم به جمهوری اسلامی ـ نه یک کلمه بیش و نه یک کلمه کمتر ـ رأی به همین مبانی بوده و لذا تمام مشاغل و مدارج و افرادی که در کشور ما مصدر امور هستند، جملگی برآمده از همان رأی و منتخب مردم تلقی می‌شوند./منتخبان برای آن اهداف و آن آرمان‌ها باید بکوشند، وگرنه معامله به صدق و راستی معتبر است و هر نوع غش در معامله موجب ابطال است./نمی‌توان مردم را ولی‌نعمت و رأی آنان را میزان و نمایندگان مردم را در رأس امور دانست و سپس قیف تنگی برای گزینش همراهان و هم‌حزبی‌ها نهاد و رقبا و اکثریت رأی دهندگان و دیگر سلایق و علایق را خدای ناکرده پشت دروازه‌های تفسیر، رد صلاحیت کرد. نمی‌توان پس از به کرسی مدیریت نشستن، آرای امام خمینی را مبنی بر اعتبار رأی مردم در سنجه اداره امور ملت و کشور کنار نهاد و با نظری شاذ و سلفی مدعی شد که آرای مردم تزیینی است و حکومت از آن خداست.
دیدگاه