به گزارش پایگاه خبری طلوع، بی شک شوراهای اسلامی به عنوان بازوی نظارتی و اجرایی مدیریت شهری نقش موثر و اساسی در روند اداره شهر دارند و مهمترین وظایف آنها انتخاب شهردار، تصویب بودجه و نظارت بر عملکرد شهرداری است.
این اهداف البته زمانی محقق می شود که ما شورای کارآمدی داشته باشیم و افرادی که در آن حضور دارند برآیندی از متخصص ها و توانمندها باشند که هدفی جز خدمت ندارند. چیزی که به رغم گذشت ۶دوره هنوز در کرمانشاه دیده نمی‌شود.
به غیر از دور اول شورا که افراد توانمندی چون سهراب دل انگیزان و دکتر قائم پناه که حالا معاون اجرایی رئیس جمهور است، بر اریکه شورا تکیه زدند، کرمانشاه عملا شورای شهری به چشم ندیده و تا بوده باند بازی و جناح بازی و زد و بند و سوداگری برای رانت بری بیشتر بوده است.
اگر نگاهی به همین دوره ششم که خرداد ۱۴۰۰ تشکیل شد بیاندازید متوجه وخامت اوضاع خواهید شد. شورایی که چند ماه طول کشید تا ۱۱ نفر عضو برگزیده آن در جلسه حضور پیدا کنند و آقایان بالاخره پس از ۶۸ روز از آغاز رسمی فعالیت شورا ها در سراسر کشور تشکیل جلسه دادند برای انتخاب هیات رئیسه!
هرچند بهانه های بسیاری برای این تاخیر وجود داشت، از زد و بندهای جناح حامی زرافشانی که با غیبت های مکرر در تلاش بودند تا مانع رسمی شدن جلسه برای انتخاب هیات رئیسه شورا پیش از حضور او به عنوان عضو علی البدل شوند تا وضعیت نامعلوم موسوی اجاق و پیمان موسوی که پس از رد صلاحیت، با حکم دیوان عدالت اداری کشور موقتا اجازه حضور در جلسات شورا را پیدا کردند.
این بهانه ها البته همچنان ادامه داشت و گرچه شورا در سال اول دور ششم خود با تاخیر چندماهه هیات رئیسه را انتخاب کرد تا بالاجبار و با اهرم فرمانداری در مورد انتخاب شهردار تصمیم گیری کند، اما غیبت موجه و غیر موجه اعضا ادامه داشت و حتی سلب عضویت برخی اعضا و کسری حقوق نتوانست جریمه خوبی برای وادار کردن اعضای شورا به رفتار مسئولیت پذیرانه در قبال مردم باشد.
شورا در سال دوم با ریاست پوریا فخری تنش های کمتری را تجربه کرد اما سال سوم با سلب عضویت کامبیز غلامی مجددا پای خسرو زرافشانی به عنوان عضو علی البدل به شورا باز شد و او از ۱۹ تیر ۱۴۰۲ عملا پای ثابت جلسات شد.
سکان ریاست شورا در سال سوم در حالی به خسرو زرافشانی رسید که استاندار کرمانشاه بارها از وضعیت بد و غیبت های مکرر اعضای شورا برای تصمیم گیری در جلسات گلایه کرده و متذکر شده بود که شهربه حال خود رها شده است. او حتی اوایل بهمن ۱۴۰۲ضمن انتقاد شدید از عملکرد شورا اولتیماتوم ۳ ماهه ای به اعضا داد تا شرایط را تغییر دهند و تاکید کرد که در غیراینصورت با آنها برخورد خواهد کرد.
طبق گفته استاندار اعضای شورا جز تلاش برای جذب و استخدام ۵۳ تا ۵۴ نفر از اقوام و نزدیکان خود در ساختار شهرداری کرمانشاه عملا کاری برای شهر نکرده بودند.
حالا اما درحالی سال پایانی دور ششم را می گذرانیم که هنوز هیات رئیسه و رئیس شورا انتخاب نشده اند. روال این کار در شهر کرمانشاه معمولا بیش از دیگر کلانشهرها طول می کشد و گاها تا شهریور و مهر جریان دارد. به نظر می رسد ادامه دار شدن این موضوع در کرمانشاه به دلیل اختلاف نظرهاست و بازی قدرت آنقدر جدی است که هیچکس راضی نمی شود کرسی ریاست که رانت بری بیشتری برای اعضاء دارد را با دیگری شریک شود.
شما این وضعیت را با یک شورای ایده آل مقایسه کنید، جایی که هدف خدمت به مردم است تا تفکر سوداگرانه و ابزاری برای بالا آمدن فرصت طلب ها…
اینجا اهمیت رونق و توسعه شهری جایش را به رهاشدگی داده و عملا چیزی به نام برنامه ریزی در کارها نداریم، که اگر بود و اگر اعضای شورا جای فکر کردن به منافع شخصی در پی نیازهای شهر بودند و مطالبه گری داشتند پروژه های عظیمی چون منوریل و آبشوران امروز وضع بهتری داشت و شورا به جای سنگ اندازی و گردن کشی، به عنوان بازوی توانمند شهرداری تلاش بیشتری برای تسهیلگری در امور می کرد و شاید دیگر چنین نبود وضعیت شهربازی کلانشهر کرمانشاه که عملا ۱۰ سال است با انواع چالش های حقوقی دست و پنجه نرم می کند.
*دکتر “بیژن کلهرنیا” معتقد است بزرگترین ضعف شهر کرمانشاه کاستی های مدیریت شهری است که خواه ناخواه بخشی از آن به عملکرد شورا بر می گردد.
این متخصص شهرسازی به طلوع کرمانشاه گفت: موفقیت در مدیریت شهری ۲ شاخص عمده دارد، یکی رابطه مدیریت شهری با شهروندان به عنوان ذینفعان شهری است، اینکه ببینند مردم چه می خواهند و چه نیازهایی دارند و نسبت به آن پاسخگو باشند و دیگری برنامه هایی است که مدیریت شهری برای نیل به این اهداف دنبال می کند.
وی افزود: متاسفانه آنچه در شورا مشاهده می کنیم خلاف این ۲ شاخص است، یعنی عملا شورا بعد از هر دوره انتخاب به نهاد مستقلی از مردم تبدیل شده که نه تنها هیچ رابطه ای با شهروندان ندارد بلکه دیوار سختی بین خود و مردم کشیده است. در چنین شرایطی چطور می شود انتظار داشت که اعضای شورا به حال شهر و شهروندان دل بسوزانند؟!
این دکترای شهرسازی ضعف در برنامه ریزی را از دیگر کاستی های شورا دانست و گفت: اعضای شورا هم برنامه ای برای اجرا ندارند و هم اگر احیانا برنامه ای باشد با جدل و درگیری برایند آنرا خنثی می کنند و چنین است که هرگز نتوانسته اند به نیازهای مردم پاسخ بدهند.
کلهرنیا درحالیکه مدیریت شهری را علم و دانشی دانست که تصمیم گیری در مورد آن نیاز به آموزش و تخصص دارد متذکر شد که هیچیک از اعضای شورا تخصصی در این حوزه ندارند و بنابراین نمی شود انتظاری از آنها داشت.
او البته گفت: در چنین شرایطی که شورایی ها تخصص کافی ندارند باید از حداقل های آموزش برخوردار شوند، چه در قالب تحصیلات آکادمیک و چه دوره های آموزشی.
با این حال تاسف بار است که بگوییم شورای شهر کرمانشاه تا امروز هرگز دوره و کارگاه آموزشی برای اعضای خود برگزار نکرده و چنین است که نظریاتشان بیش از آنکه علمی باشد شهودی و شفاهی است.
در چنین شرایطی نمی توان انتظار داشت که اعضای شورا حرفه ای عمل کنند و طبق ضوابط پیش بروند و یا برای تاخیر در انتخاب هیات رئیسه دغدغه مند باشند. آنها عملا برنامه ای برای اجرا ندارند که حالا دیر یا زود انتخاب شدن هیات رئیسه ضرری به آن برساند.
باید فقط منتظر ماند و دید که آیا شهروندان افراد با کیفیت تری را در دور هفتم روی ۱۱ کرسی شورا خواهند نشاند؟ آیا به این دور باطل باندبازی خاتمه خواهند داد؟ یا ما همچنان باید در گیر و بندهای قومی قبیله ای جابمانیم و رسیدن به توسعه شهری چیزی جز آرزوی محال برای کلانشهر فراموش شده کرمانشاه نباشد!
گزارش از لیلا سعدوندی-خبرنگار طلوع کرمانشاه
دیدگاه