دکتر صادق زیباکلام در باره جمع آوری کمکهای مردمی اش می‌گوید: سه‌شنبه هفته گذشته عازم کرمانشاه شدم و جمعه بازگشتم. در طول این مدت هم سرپل را دیدم. روز چهارشنبه به روستای سر ذهاب قادری رفتم و در طول مسیر روستاهای دیگر را هم دیدم، بنابراین می‌توانم خیلی قرص و محکم بگویم دست‌کم تا جمعه، ۲۹ دی‌ماه، برخی از مطالبی که می‌گویند اوضاع خیلی خراب است و مردم از سرما یخ زده‌‌اند و از بی‌غذایی و نبود دارو می‌‌میرند، این تصاویر خیلی درست نیست. نکته اول این است که مسئول اصلی دادن کانکس در حقیقت قرارگاه خاتم‌الانبیا بود. قرارگاه خاتم‌الانبیا یک توافقی را اواخر آبان‌ماه با بنیاد مسکن می‌بندد که بر اساس آن توافق، قرارگاه خاتم‌الانبیا متعهد می‌شود که چیزی حدود هشت‌هزار دستگاه کانکس را برای روستاهایی که منازلش کاملا از بین رفته و مردمش جایی ندارند تهیه کند».
وی افزود: «افزون بر کانکس‌هایی که خانم‌الانبیا به بنیاد مسکن متعهد می‌شود بسازد (که پولش را هم از بنیاد مسکن گرفته بوده است) مقادیر زیادی کانکس از طرف سازمان‌های دولتی، مردم، خیرین و نهادهای دیگر به منطقه ارسال می‌شود. بنابراین اینکه بگوییم افراد زیادی کانکس ندارند و از سرما از بین می‌روند کمی دور از واقع است. حداقل در روستاها کمتر خانواده‌ای را می‌توانید پیدا کنید که کانکس نداشته باشد».
زیباکلام تأکید می‌کند: «البته گفتن این جمله به این معنا نیست که هیچ مشکلی وجود ندارد و مردم در وضعیت خوبی به‌سر می‌برند. من به‌هیچ‌وجه این منظور را ندارم و قطعا می‌گویم که رسیدگی‌ها باید بیشتر باشد». این استاد دانشگاه گفت: «باید بگویم پولی که توسط بنده تهیه شده و تا به امروز سه‌میلیارد و ۴۰۰ میلیون شده، از این پول به‌جز ۳۰ میلیون تومان که همان ابتدای کار برای کمکهای فوری برداشت شد، مابقی سرجایش قرار دارد؛ یعنی حدود سه‌میلیارد و ۳۷۰ میلیون تومان دست‌نخورده باقی مانده و ما تعمدا نه وارد کار کانکس و چادر شدیم و نه وارد کار دارو شدیم، به این علت که مهم‌تر از کانکس و چادر و شیرخشک و دارو و مناظر و مدارسی که از بین رفته، زلزله واقعی در کرمانشاه و کردستان، فقر است.
فرض بگیرید ما زمان را به قبل از ساعت ۲۱:۳۰ یکشنبه ۲۱ آبان بازگرداندیم و زلزله نیامده و اتفاقی نیفتاده. سؤال اساسی این است که با فقر چه کنیم؟ گیریم که چادر و کانکس دادیم، گیریم که خانه‌هایشان را ساختیم، با فقر می‌خواهیم چه کنیم؟ فقر گسترده‌ای که این منطقه را در خود فرو برده، فقر گسترده‌ای که باعث می‌شود جوانان در روستاها نمانند و به سرپل‌ذهاب و کرمانشاه و تهران و شهرهای بزرگ بیایند و به‌عنوان حاشیه‌نشین با تمام ابعاد ناهنجاری‌هایش زندگی کنند و روستاها را از نیروی کاری که باید کشاورزی کند، خالی کنند. بنابراین خودم به اتفاق برخی از استادان دانشگاه‌های کردستان و کرمانشاه و به اضافه سازمان‌ها و سمن‌هایی که در منطقه کردستان و کرمانشاه فعال هستند، به این جمع‌بندی رسیدیم که کاش حداقل ما بیاییم و یک کار بلندمدت انجام بدهیم».
او افزود: «به همین خاطر بود که با صاحب‌نظران دانشگاهی در دانشگاه کردستان و کرمانشاه و کسان دیگری که در کمک‌رسانی بودند و تجربه این حوزه را داشتند و می‌دانستند با فقر چگونه باید مبارزه کرد، تصمیم گرفتیم یک روستای نمونه به اسم دهکده امید ایجاد کنیم و یکی از روستاهایی را که با خاک یکسان شده را انتخاب کردیم و می‌خواهیم این روستا را بسازیم. منتها فقط نمی‌خواهیم خانه و آغل و کوچه‌ها را دوباره بسازیم بلکه می‌خواهیم این روستا را برای اولین بار در ایران روستایی بر اساس توسعه پایدار بسازیم. یعنی می‌خواهیم در این روستا سیستم فاضلاب بسازیم تا فاضلاب روستا را به‌جای تخلیه در رودخانه یا آلوده‌کردن خاک، تصفیه کرده و در کشاورزی استفاده کنیم و مواد مغذی آب را تبدیل به کمپوس بکنیم و به‌عنوان کود خاک استفاده کنیم».
زیباکلام در ادامه تأکید کرد:« می‌خواهیم یک مجتمع فرهنگی ایجاد کنیم که زنان روستا و روستاهای اطراف را توانمندسازی کند و زنان بتوانند کسب درآمد کنند، می‌خواهیم یک کتابخانه بسازیم، شاید باور نکنید اگر بگویم در کل آن منطقه کتابخانه وجود ندارد؛ کتابخانه‌ای که هم کتاب قرض بدهد و هم روستاییان در آن کتاب بخوانند و با کامپیوتر آشنا شوند و در سالن کوچک سینمایش فیلم ببینند. تا تئاتر فقط تئاتر شهر نباشد. منطقه دشت ذهاب را که اصل زلزله در آن بوده است، در دانشگاه بررسی کرده‌اند و می‌گویند بیش از ۳۰۰ روز در سال آفتاب وجود دارد و بنابراین برای ایجاد انرژی نوین ایده‌آل است که برای سیستم گرمایشی از سیستم خورشیدی استفاده کنیم. در واقع می‌خواهیم ببینیم آیا می‌شود در ایران کشاورزی مترادف با فقر نباشد؟»
شرق
دیدگاه