طلوع کرمانشاه- محسن یاری: چقدر قدر داشته ها و سرمایه های انسانی و علمیمان را می دانیم؟ چیزی را که امروز داریم را ارج نمی نهیم و بعد از دست دادن آن آه و افسوس میخوریم که فلانی حیف بود.
قطعا فرهاد هژیر اولین و آخرین سرمایه فکری و علمی این دیار نبود که از دست رفت و دستش از دار دنیا کوتاه گردید تا به خواسته ها و دغدغه های خود نرسد.
فرهاد هژیر بعد سالها ورزش، تحقیق و کسب علم هنوز سرشار از انرژی و دغدغه بود اما از آنجا که ما در این دیار خودگز هستیم فرهاد هژیر را تا وقتی بود قدر ندانستیم و وقتی از دنیا رفت تازه همه یادشان افتاد در سوگ هژیر پیام تسلیت بدهند و ابراز همدردی نمایند.
هژیر دل پردردی داشت از اینکه دیده نمی شود حرفهایش شنیده نمی شود گلایه مند بود، هژیر و هژیرها را چنین راحت از دست می دهیم و مدیران ما حرفهای آنان را به راحتی نادیده می گیرند اما بی پرده بگویم وقتی پای بیسوادان و باجگیران فضای مجازی پیش می آید فرش قرمز برای آنها پهن می کنند و حتی در مقام تجلیل از این افراد بر می آیند، هژیرها را ساعت‌ها پشت در اتاق های مجلل معطل نگه می دارند چون مشغول جلسه با فلان شخص سیاسی و به اصطلاح فعال مجازی هستند چون آنها می توانند موقعیت و مقام مدیران را با شلوغ کاری متزلزل نمایند اما هژیرها آنقدر آرام و متین هستند که به آسانی می شود دست به سرشان نمود و یا بیهوده آنها را امیدوار نگه داشت، در این دیار کم نیستند امثال هژیر که صاحب فکر، علم و اندیشه هستند اما چون برای مدیران نالایقان و کوتوله های فکری مهم می باشند باید هژیرها را کنار گذاشت تا زمانیکه دستشان از دار دنیا کوتاه گردد و آن موقع یادمان بیفتد که وا مصیبت ها و افسوس ها سر دهیم.
کاش قدر فرهاد هژیر و هژیر های دیارمان را بیشتر بدانیم.
دیدگاه