به گزارش ایسنا، روزنامه خراسان نوشت: «نخستین جام طلا را که باید به برنده جام جهانی فوتبال اعطا می‌شد، یک مجسمه‌ساز فرانسوی به نام «آبل لافلئور» ساخت؛ جامی با بیش از سه کیلوگرم وزن و پایه‌ای از جنس سنگ لاجورد که ۳۵ سانتی‌متر ارتفاع داشت. در ابتدا نام این جام را «پیروزی» گذاشته بودند اما در سال ۱۹۴۶ میلادی به افتخار ژول ریمه، بنیانگذار جام جهانی فوتبال، آن را «جام ژول ریمه» نامیدند. این جام تا سال ۱۹۷۰ میلادی که به دلیل سه بار قهرمانی برزیل برای همیشه به فدراسیون فوتبال این کشور واگذار شد، دست‌به‌دست می‌چرخید و هر چهار سال یک بار کاپیتان تیم قهرمان جام جهانی آن را بالای سر می‌برد. با این حال شاید خیلی‌ها ندانند که به دلیل برگزارنشدن جام جهانی بین سال‌های ۱۹۳۸ تا ۱۹۵۰ میلادی جام ژول ریمه در ایتالیا یعنی فاتح مسابقات سال ۱۹۳۸ میلادی ماند.
آدلف هیتلر با رویکرد نژادپرستانه‌ای که داشت، طالب کسب جام جهانی برای آلمان بود و حالا که به دلیل زبانه‌کشیدن نائره جنگ در اروپا نمی‌توانست جام را به صورت رسمی و با مسابقه فوتبال به آلمان ببرد، ترجیح داد آن را از ایتالیا بگیرد و در خزانه دولت آلمان نگهداری کند؛ اتفاقی که به نوعی، توهین مستقیم به مردم ایتالیا و فوتبال قدرتمند آن بود. در آن زمان موسولینی بر ایتالیا حکومت می‌کرد و به نظر می‌رسید که او مخالفتی با این خواست هیتلر نداشته باشد اما فوتبالیست‌های ایتالیایی و مسئولان فدراسیون این کشور جام ژول ریمه را با بدبختی به دست آورده بودند و نمی‌خواستند این افتخار را قربانی بازی‌های سیاسی حکومت فاشیست ایتالیا کنند.
خبر واگذاری جام ژول ریمه به آلمان به صورت محرمانه به اطلاع اوتورینو باراسی، نایب‌رئیس وقت فدراسیون فوتبال ایتالیا رسید و او در اقدامی انتحاری به بانک محل نگهداری جام در رُم رفت، آن را گرفت و با خودش به خانه برد! او برای مخفی‌کردن جام از یک جعبه کفش استفاده و آن جعبه را با مهارت زیر تخت خوابش پنهان کرد. نکته جالب اینجاست که حکومت فاشیستی ایتالیا باراسی را بازداشت کرد و شکنجه داد اما نتوانست محل اختفای جام را پیدا کند. حتی خانه باراسی با دقت وارسی شد اما جام را در آنجا پیدا نکردند. با فداکاری نایب‌رئیس وقت فدراسیون فوتبال ایتالیا، جام ژول ریمه از تعرض نازی‌ها مصون ماند و در سال ۱۹۵۰ میلادی به برزیلی‌ها رسید.»
انتهای پیام
دیدگاه