***
 

حسین آقا، توقعات از شما بسیار بالا رفته است و کمتر از یک مدال – حالا با هر رنگی – از شما در قطر ۲۰۱۹ و توکیو ۲۰۲۰ پذیرفته نیست.
 می‌دانم و ناامید هم نیستم. هرچه باشد، رکوردی که در جاکارتا برای کسب مدال طلای ۳ هزار متر با مانع برجا گذاشتم، برابر با حدنصاب کسی بود که در رقابت‌های قهرمانی جهان ۲۰۱۷ در این ماده به رتبه پنجم رسیده بود.

 پس حد نصاب ۳۲/۸ دقیقه شما در جاکارتا برای کسب مدال جهانی و المپیکی کافی نیست.
 نکته اینجا است که من در دور آخر آن مسابقه سخت نگرفتم و به دنبال ثبت زمانی سریعتر نرفتم و هدف و نگاهم در درجه اول به کسب مدال طلا بود و اگر پشت‌اش می‌گذاشتم و از تمام توانم سود می‌جستم می‌توانستم زمانی بسیار سریعتر را هم برای خودم در جدول منظور کنم. میزان برتری من در جاکارتا برابر رقبا به حدی بود که مربی آفریقایی تیم بحرین نتوانست جلوی خودش را بگیرد و به نزد من آمد و گفت با این نمایش قدرتمندانه عملاً سر نفرات ما را بریدی. با این اوصاف کافی است که در قطر نیز نمایشی مثل جاکارتا داشته باشم تا کسب مدال جهانی امکان‌پذیر شود.

 چه چیزی این احتمال را تشدید و موفقیت شما را قطعی‌تر می‌کند؟
حمایت هر چه بیشتر مسوولان ارشد ورزش چیزی است که می‌تواند تلاش‌های مرا کامل کند. فدراسیون تا اینجا هر کاری که در راه حمایت از ما لازم بوده، انجام داده و کوتاهی و قصوری نداشته است و از اینجا به بعد و در زمینه تأمین حمایت‌های بیشتر و قوی‌تر، این وزارت ورزش است که باید پا پیش بگذارد و شرایط ما را تأمین و ورزشکاران شاخص و صاحب شانس کسب مدال‌های جهانی و المپیک را تا سرحد امکان تقویت کند.
 

با وجود این شما در سال‌های اخیر به قدری درخشیده‌اید که کمتر جای تردیدی در مورد شما وجود دارد و همه می‌گویند اگر برابر با توان‌تان ظاهر شوید، در دو سال پیش رو به موفقیت‌های بیشتری خواهید رسید و حمایت یا عدم حمایت سایرین تفاوتی در این قضیه به وجود نمی‌آورد.

درست است اما هستند کسانی که برای ما و دوومیدانی حاشیه‌سازی می‌کنند. معنا و مفهوم حمایت این است که زمینه اوج گیری ما و رهایی از کمبودها و محو حاشیه‌ها را فراهم آورند و ورزشکار ملی‌پوش حس کند که هوایش را دارند و مسیر او را به سوی کسب افتخار هموار کرده‌اند.

البته مدال‌ات در جاکارتا از با ارزش‌ترین مدال‌های کاروان اعزامی ایرانی به لحاظ کیفی و ارزش آن (در قیاس ورزش‌ها با یکدیگر) بر‌شمرده شد.
 همینطور است و امیدوارم که این گونه مسائل موجب شود سران ورزش قدر این ورزش را بیشتر بدانند و روی این رشته هرچه فزون‌تر سرمایه‌گذاری کنند. دو و میدانی مردان چیزی حدود ۲۴ ماده دارد و بر هر یک از آنها یک طلا، یک نقره و یک برنز متصور است و وقتی چیزی حدود ۲۰ ماده زنان را هم به آن بیفزایید، پی به فرصت‌های متعدد مدالی خواهید برد که دوومیدانی در المپیک‌ها و بازی‌های آسیایی در اختیار شرکت‌کنندگان قرار می‌دهد و در نتیجه نباید به آسانی از آن گذشت.

 قدر مسلم اینکه طلای جاکارتا با آن رجحان عظیم‌اش بر نفرات دوم و سوم اعتماد به نفس زیادی را به شما بخشیده است.
 درست می‌گویید و همین اعتماد به نفس می‌تواند چراغ راه و وسیله اوجگیری‌ام در مسابقات بزرگ بعدی باشد. قبل از «جاکارتا ۲۰۱۸» از این موهبت بی‌نصیب بودم اما حالا با اطمینان هرچه بیشتر به میدان می‌روم. چهار نفر از رقبایم در جاکارتا در سطح اول جهان قرار داشتند و یکی از آنها دارنده مدال برنز دنیا بود و هیچکدام حریف من نشدند. من حتی رکورد بازی‌های آسیایی در «دو» سه هزار متر با مانع را در آن روز خاص شکستم.

 چرا سهم‌ات در پیکارهای ورزشی قهرمانی داخل سالن آسیا طی سال‌های گذشته در ترکمنستان چیزی بیش از یک برنز نبود؟
 دلیل آن واضح است. در آن مسابقات نه در ماده تخصصی‌ام که سه هزار متر بامانع است بلکه در سه هزار متر (بی مانع) دویدم و من در این ماده در طول سال تمرین چندانی ندارم و تمرکزم روی آن نیست. البته در بهمن ماه ۱۳۹۶ در مسابقات دو و میدانی قهرمانی داخل سالن آسیا در تهران در این ماده اول شدم.

 برخلاف شماری از ورزشکاران مطرح کشورمان حاشیه‌ای نداری و فقط کار و تمرین می‌کنی. آیا واقعاً روی این مسأله حساسی و یا صرفاً خوش‌شانس بوده‌ای و چیزی پیرامونت به وجود نیامده است؟
 من اصرار دارم که این گونه مسائل دور و بر من نباشد و سرم را پایین بیندازم و کارم را بکنم و راحت و بدون دغدغه به تمرین بپردازم. این در تضاد با رفتار عده‌ای است که دائماً در شبکه‌های مجازی دیده می‌شوند و درباره خودشان تبلیغ و چیزهایی را برای ادامه کارشان طلب می‌کنند و از فدراسیون دائماً مبالغی را می‌خواهند. این در حالی است که فدراسیون دو و میدانی تا جایی که برایش امکان‌پذیر بوده به ملی‌پوشان کمک کرده و بودجه جذب مربیان خارجی‌شان را هم فراهم آورده است.

 ظاهراً شما به تمرین زیر نظر سجاد مرادی راضی هستی و مربی خارجی نخواسته‌ای.
 نخواسته‌ام، زیرا آقای مرادی بهترین مربی ممکن برای من است و هرچه دارم از وی است. سجاد مرادی به واقع با قبول هدایت من افتخار بزرگی را به من بخشیده و ما کاملاً با یکدیگر هماهنگ هستیم. الان که با شما صحبت می‌کنم در شهرم (سنقر کلیایی) هستم اما در بخشی قابل توجه از سال در ولایت آقای مرادی در استان چهارمحال و بختیاری و بخصوص شهر یاسوج هستم و آنجا زیر نظر وی تمرین می‌کنم. در سه سال اخیر که طول مدت همکاری‌ام با آقای مرادی بوده، این وضعیت جریان داشته است.

 چند سال است که به طور جدی و حرفه‌ای و دائمی به دو و میدانی می‌پردازی؟
 ۱۱، ۱۲ سالی می‌شود و بد نیست بدانید که پیش از دوومیدانی یکی دو ورزش دیگر را هم به طور جدی امتحان کردم و یکی از آنها فوتبال بود. به یکی از باشگاه‌های تهرانی هم رفتم اما برای آزمایش نهایی از من ۱۰ میلیون تومان خواستند که پول قابل توجهی در آن زمان بود و در نتیجه از خیرش گذشتم و به حالت فرار از فوتبال گریختم و رفتم سراغ دو و میدانی.

 اما آیا می‌دانی که در این رشته، ایران هرگز در «دو»ها یک فینالیست در المپیک‌ها نداشته و احسان حدادی هم که نقره این بازی‌ها را دارد، یک ورزشکار پرتابی است.
 بله، ولی همین مسأله است که به اهمیت رسیدن احتمالی من به فینال «دو»ی سه هزار متر با مانع در المپیک ۲۰۲۰ اضافه می‌کند. حتی اگر در توکیو مدال نگیرم، رسیدن به مرحله نهایی این «دو» یک افتخار برایم و کل ورزش دو و میدانی خواهد بود.

 رقبای سطح اول جهانی‌ات از کجا می‌آیند؟
 این ماده (سه هزار متر با مانع) سال‌ها و دهه‌های متوالی است که در سیطره آفریقایی‌ها است و حتی قهرمان فعلی جهان که ظاهراً و اسماً از قطر است، یک آفریقایی‌تبار است که به تابعیت قطر در آمده است. دوندگان کنیایی، اتیوپیایی و الجزایری معمولاً در این ماده حرف اول را می‌زنند و البته یک آمریکایی قوی به نام جاگر هم در این رشته داریم. پیشتازی سنتی آفریقایی‌ها به سایر مواد استقامتی و «دو»های طویل‌تر یعنی ۵ هزار و ۱۰ هزار متر هم بسط می‌یابد و در نتیجه اگر قرار است در مسابقات جهانی ۲۰۱۹ و المپیک ۲۰۲۰ مدال بگیرم باید تعدادی از آنها را پشت سر بگذارم.

 امیدوار به انجام این کار سخت هستی؟
 چرا که نه، در سال‌های اخیر در اکثر تورنمنت‌ها به رتبه‌های بالا رسیده و رکوردهای خوبی را هم به جا گذاشته‌ام. همانطور که پیشتر گفتم آنچه من و امثال من به آن نیاز داریم، بذل توجه مسوولان درجه اول ورزش است ولی تا به حال هرچه دیده‌ایم توجه به ورزش‌هایی است که از قضا مدالی هم کسب نمی‌کنند و سرشار از دعوا و مرافه‌اند و در صدر آنها فوتبال قرار دارد که ارباب ورزش‌های حاشیه‌دار است.
 

معلوم است که اوضاع پولی‌ات درست نیست، ولی شما در تیم دو و میدانی نفت حضور داری و چند سالی است که با این تیم در مسابقات لیگ باشگاهی شرکت می‌کنی. چه مبلغی برای هر فصل به شما می‌دهند؟
 ترجیح می‌دهم مبلغ را نگویم ولی بسیار کم است زیرا دو و میدانی در کشور ما پولساز نیست. البته گله‌ای ندارم و از مسوولان باشگاه نفت بابت حمایت‌شان متشکرم و همینطور از سران فدراسیون که برای ملی‌پوشان کم نگذاشته‌اند و برای اکثرشان مربیان خارجی گرانقیمت گرفته‌اند.

 و حرف آخر.
 آرزوی سلامتی برای همگان و تشکر از همسرم که در سه سالی که از ازدواج‌مان می‌گذرد، دشواری‌های کار مرا درک کرده و همیشه حامی‌ام بوده است. امیدوارم او و کل جامعه ورزش و تمامی ایران را با دستاوردهای بعدی‌ام روسفید و شادمان کنم و کاری را که حدادی در المپیک ۲۰۱۲ انجام داد، من در توکیو و در سال ۲۰۲۰ کامل کنم/ایران ورزشی آنلاین